با تقلید از شاعرِ نقاشِ خودِمان، سهراب سپهری:
ساده باشیم
چه در باجه ی بانک
چه در زیر درخت
و دهان را بگشاییم
اگر
نارگیلی توی سرِمان خورد
و
اگر لاک پُشتی
"تختی" وار
پُشتک زد،
و یا جُفتک!
و نگوییم که شب چیزِ بدی ست.
در شب
خَیلی وَقتها اتفاقاتی می اُفتد
که خَیلی وَقتها بَسیار جالب ناک
می باشَد.
و نگوییم شب تاب
ندارد
خبر از بینش باغ
و یا کَثافت های توی دَماغ
که بِهِش می گویَند
اَن دَماغ!
و بیاریم سَبَد
بِبَریم این همه نان، آن همه شَمَد.
صبح ها سیبی
در کانِ مان بکنیم
و بکاریم
"نهال" ی
سر هر پیچ.
و نپرسیم کجاییم ...
پِی نِوِشتِ (1):
حالا اینجا کجاست؟!
پِی نِوِشتِ (2):
کس خُل، یَک وَبلاگَ کیریهَ دیگَه.
پَی نَوَشتَ (3):
خُدا همه تان را عاقَبَت بَه خَیر کُنَد!
(توضیح: "نهال" اشاره ای ست به "نهال سحابی" و مرگ او)
.
